FEM is mijn uitlaatklep. Heel prettig wel. Ik hoop dat het ook nog eens fijn is om te lezen. En dat jullie ook een klein beetje boos worden van dit verhaal.

Kusjes, Lies. (Je weet wel, dat intens enthousiaste meisje die FEM heeft opgericht)

Alternatieve titel, die ik maar niet bovenaan heb gezet (want ik denk dat “kleine spelers” dat te prikkelend zouden vinden): “Te ambitieus voor een vrouw”

Vanochtend had ik een hele leuke assessmentdag in Amersfoort. Bij een detacheerder, voor een heel leuk, innovatief consultancybureau. We waren met zo’n 15 jonge mensen; allemaal starters met potentie. Heerlijk, fijn om daar samen mee te zijn. Nu is het voor de context misschien wel handig om te weten dat ik in m’n eerste baan (waar ik in september vorig jaar begon en tot april 2019 werkte) een job mismatch had. De organisatie (Schouten & Nelissen) vind ik nog steeds geweldig, alleen zat ik op een praktische functie en daar ligt mijn kracht niet – ontdekte ik na een aantal maanden. Een tijdje rust nemen deed me goed. De laatste weken merk ik dat mijn kracht meer zit in goede vragen stellen, mensen verbinden en prikkelen.

Sinds ik prikkelende FEM blogs schrijf (nu al een hele week, woehoeee) krijg ik daar allerlei reacties op. Positief, negatief, beschermend. Dat mag allemaal, dat kan ik ook aan. Vooral omdat ik van het goede uitga van de mens. Dus wat iemand ook zegt, ik geloof dat diegene iets wil zeggen waar ik – hoe dan ook – iets van kan leren. Zelfs als diegene het (in mijn ogen) mis heeft.

Waar ik vooral zo enthousiast van word, is m’n potentie. Ik heb ineens ontdekt dat ik echt veel potentie heb (net als ieder mens, overigens). En op het moment dat je zelf in die potentie gelooft – en een aantal vrienden, roomies, wat familieleden en kennissen met jou – dan gaat die potentie werkelijkheid worden. Daar ben ik nu dus lekker mee bezig. Mensen om me heen verzamelen die mijn potentie ook zien, mensen waar ik zelf ook weer potentie in zie en zo creëer ik een positieve vicieuze cirkel. Heerlijk. Daar word ik – zoals m’n verloofde het verwoordt – een tornado van (in psychologie termen: bevlogen). Een tornado vol enthousiasme. Maar, zeg nou eerlijk, wat is je eerste reactie als je een tornado ziet…?

Juist ja. Schrikken. En dat zie ik steeds gebeuren. Echt heel erg wennen, want mensen schrokken nooit eerder van me. Het voelt een beetje alsof ik in een nieuwe, sprookjesachtige werkelijkheid ben gestapt. Ik was altijd de vriendelijke, begripvolle, stabiele Lies. Maar nu ik van 100% naar 150% Lies ben gegaan, vinden mensen mij (wederom zoals mijn vriendje verwoordt) heel véél Lies.

Mensen zien mijn positiviteit, vinden dat aan de ene kant wel heel leuk, maar… ze schrikken. Vooral “de kleine spelers”. “De grote spelers”, zoals de mensen van NewPublic, schrikken daar dan weer wat minder snel van. Want die zien wel vaker jonge talenten met veel potentie. +1 voor NewPublic, jullie zijn fijn.

Wat ik versta onder:

1. DE GROTE SPELERS (you go girls! and guys!)
   Mijn lezers bestaan grotendeels uit “grote spelers” (ook wel: (on)bewust bekwaam). Een klein gedeelte van de lezers is “grote speler in potentie” (bewust(er) onbekwaam). De eerste stap naar verbetering is bewust onbekwaam zijn. Dus toegeven dat jouw brein – net als bij ieder mens – uit hokjes vakjes bestaat. Toegeven dat je denkfouten hebt, ook al wil je die niet hebben. En lieve lezer, als jij je best doet om jouw denkfouten te onderzoeken, dan ben je wat mij betreft al een grote speler. Ga zo door! Kusjes voor jou.
2. de kleine spelers (denk je in: een heel onheilspellend muziekje)
   Lieve “kleine speler”, ik hoop dat je dit leest. Want ook jij hebt de potentie om een grote speler te worden. De enige vraag die ik voor je heb is: wil je wel een grote speler zijn? Wil je stereotypes doorbreken? Wil je out of the box denken? Wil je openstaan voor ieders mening?
   Of dat nou van een mens van kleur, een homo, een sekswerker (confession: ik vind het moeilijk te begrijpen waarom je voor zo’n baan kiest), een man, een 60-plusser, een accountant (confession: ik vind hen soms saai), een starter of een vrouw is? Wil je dat? Ik hoop het!

IK WIL WEL, MAAR…

Ja, er zijn heel veel mensen die zich hiernaar gedragen. Het ligt niet aan hun motivatie, maar het lukt ze gewoon even niet. Zo jammer! Maar, niet getreurd hoor, want van mij krijg je altijd een nieuwe kans. (Van de liefde, a.k.a. God, ook trouwens #genade)

Soms is verbetering even stilstaan. Zoals ik moest doen na mijn eerste baan. Even wortelen, dingen laten landen, herstellen. En trouwens, dit (“ik wil wel, maar…”) was ook heel lang mijn (onbewuste) motto. Want ik heb altijd al idealen gehad, die krijg je vanzelf als christen. Ik wilde altijd al liefdevol zijn naar anderen, vrijgevig zijn, dankbaar zijn (ook als het even crappy gaat), vergevingsgezind zijn en ga zo maar door. Dat ging soms goed en soms slecht. Maar vorige week *klikte* het ineens in m’n hoofd. Dat we niet meer “ik wil wel, maar” moeten denken, maar “ik wil wel, dus”.

IK WIL WEL, DUS…

1. Stel ik mezelf altijd de vraag: waarom?
2. Neem ik altijd andermans perspectief serieus, hoe stom dat perspectief ook lijkt
3. Zoek ik het positieve in de ander (want ja: zelfs een koppige manager heeft iets positiefs)
4. Bevraag ik het (stomme) perspectief van de ander. Want wie weet leer ik er toch iets van (en grappig genoeg leer ik er ook daadwerkelijk bijna altijd iets van, leuk hè)

Deze nieuwe levensfilosofie werkt als een tierelier. Love it. Zouden meer mensen moeten proberen. Het leuke is dat ik ontdekt heb dat we helemaal niet zo calvinistisch hoeven zijn als we onszelf als Nederlanders voorschrijven. De wereld bestaat uit win-wins, je moet ze alleen ontdekken.

Wat ik zo jammer vind aan kleine spelers, is dat ze me (onbedoeld) kwetsen. Dat ze (onbedoeld) tegen me zeggen: “jij kan helemaal niet wat je denkt dat je kan”. Alsof ze het me niet gunnen. Dus daarom, lieve kleine speler, speciaal voor jou een aantal (goedbedoelde, heus, probeer je niet aangevallen te voelen, lief kleintje) adviezen:

1. Als je weerstand voelt, vraag je dan af: waarom?
2. Schrijf je onderbouwing eens voor jezelf uit, en vraag jezelf het volgende af:
   1. is dit een emotioneel argument?
   2. is dit een rationeel/wetenschappelijk argument?
   3. is dit een filosofisch argument?
   4. is dit een ‘hokjes vakjes’ argument?
3. Stel nou: je ontdekt dat je onderbouwing de prullenbak in kan. Wil je dan je mening heroverwegen?

Ik heb genoten van de assessment-dag, maar ik kreeg net wel een telefoontje dat ik ben afgewezen. En eerlijk gezegd begreep ik dat niet. Want naar mijn idee kon ik heel goed uitleggen waarom ik bij een bedrijf paste waar veel autonomie werd gegeven en alle vrijheid was om je eigen trainingen, opdrachten en vakantiedagen te regelen. “De lusten van een zzp’er, maar niet de lasten,” vertelde een van de senior consultants me. Dat leek me echt heerlijk. Oké, ik heb al een mening over de kwaliteit van hun onderbouwing om me af te wijzen, maar ik ben erg benieuwd naar jouw mening. Komt ‘ie:

1. “Bij de groepscase was je wel erg sturend aanwezig.”
   Mijn perspectief: we moesten met z’n drieën een pitch bedenken voor Gemeente Amersfoort waar een – nogal senior team – als enige van de gemeente nog niet was overgestapt op een nieuw systeem. Voor de brainstorm mochten we even individueel nadenken, voor vragen mocht je op de twee consultants van het bedrijf afstappen. Ik miste nog een paar relevante gegevens, dus ik liep naar hen toe om dat te vragen. Toen was het tijd voor groepswerk. De man van ons team trapte af met de brainstorm. Ik nam het al snel van hem over, omdat ik veel ideeën had. Ik vroeg Niels* en Colet wel steeds wat zij vonden (want ik probeer een grote speler te zijn en weet dat hun perspectieven even waardevol zijn als de mijne). Dat leidde tot veel enthousiasme, creativiteit en een pitch waar de ogen van de ceo en de senior consultant van gingen stralen. Superleuk! Toch?
2. “Het leek wel alsof je te graag wilde.”
   Mijn perspectief: ik herken dit een beetje. Ik probeer mijn blijvende stroom van inspiratie te dimmen, maar ik wil wel mezelf blijven. Blijkbaar is mezelf zijn voor sommige mensen nu te intens. Lijkt het (bijna) niet oprecht. Een gevalletje ‘te mooi om waar te zijn?’ Ik vind het maar vreemd hoor. Een van de New Publiccers zei me in een persoonlijk gesprek vanochtend “Je valt op, je hebt lef. Je bent commerciëler dan je denkt.” Dat vond ik echt heel fijn om te horen, dus dankjewel. Op zijn vraag of ik wel onzekerheden had, antwoordde ik eerst nee. Hij, een man met meer ervaring dan ik: “natuurlijk heb je die wel. Jij hebt ook je kwetsbaarheden.” Dat klopt, hij had gelijk. Dus antwoordde ik toch maar eerlijk: “ik ben bang dat mensen mijn potentie niet zien.”

Want dat is wat kleine spelers doen, m’n potentie niet serieus nemen. En daar baal ik wel echt van. Want het gaat toch allemaal om jezelf (willen) ontwikkelen? Zo kwam het bedrijf waar ik op assessment ging echt over. Heb ik het dan verkeerd ingeschat? Ik had gehoopt dat jullie je senioriteit in zouden zetten om mijn stromende bron van inspiratie te pragmatiseren, in goede banen te leiden. Want dat hadden jullie zeker gekund, die potentie hadden jullie. Maar blijkbaar geloofden jullie daar zelf niet in. Jammer. Maar, niet getreurd, er waren genoeg andere jonge talenten die (al) wel iets beter waren in het doseren van hun enthousiasme. Dus ik weet zeker dat zij het ook goed gaan doen bij jullie.

Wat ik wel gezien heb is dat jullie een leerbaar bedrijf zijn. Jullie hebben zeker de potentie om de “ik wil wel, maar” om te zetten naar de “ik wil wel, dus”, want in jullie consultancy en ideeën doen jullie al veel van de “ik wil wel, dus”. Volgens de oprichter van dit bureau mogen jullie namelijk fouten maken en dat is echt een perfecte voeding voor innovatie! (Wetenschapper Brené Brown bevestigt dat in de docu “The Call to Courage”). Alleen jammer dat ik geen fout mocht maken, dat ik de fout van het ‘nog niet kunnen doseren’ niet mocht maken. Toch even wat tips voor (nog) meer diversiteit in jullie team van consultants #komtfemweeraanhoor #pasopprikkelend #nietdoorlezenalsjenietswiltleren #ongevraagdadvies #alleenmaaruitgoedebedoelinghoor #geenaanval #haaleruitwatjeleerzaamvindt:

1. Genderdiversiteit hebben jullie al, love it! Perfect in balans ook, fijn.
2. Witte mensen zijn leuk, maar mensen met kleur samen met witte mensen zijn nog leuker
3. Durf je ‘hokjes vakjes’ denken te bevragen. Hebben jullie mij echt afgewezen omdat ik ‘te intens’ was? Dacht je echt dat je mij – als groep van senior consultants – niet aankon? Had je een man met hetzelfde gedrag ook te intens gevonden? Of vond je me gewoonweg niet leuk, dat mag hè. Dat is dan weer wel een goede reden om me niet aan te nemen.
   Mijn perspectief: wat me doet denken aan “oogklepjes-door-stereotypen” is dat ik voor de assessment-dag een heel leuk gesprek had met een van jullie consultants. Het leek alsof we op één lijn zaten (wat betreft veel autonomie, geloven in potentie enzo), waardoor ik de match met het team en de rol zag. Kritische vraag, gewoon even om je eigen ‘hokjes vakjes’ perspectief te bevragen: hebben jullie nog geen mensen van kleur omdat ze er “gewoonweg niet zijn”, of doen jullie niet hard genoeg je best om ze te vinden?

Verder wel liefde voor jullie hoor, want ondanks dat ik niet op gesprek mag komen, vind ik jullie filosofie van werken inspirerend. Dus dat neem ik gewoon mee. En ik zal ook proberen om wat meer rust te nemen. Of, zoals sommige goede vrienden zeggen: “haal adem”. Maar dat ik nu soms even niet kan ademen omdat ik zo enthousiast ben is naar mijn idee juist een reden om me aan te nemen. Ach ja, misschien ziet een ander bedrijf dat wel. Misschien niet. We’ll see. Ook al kan ik hier heel onzeker van worden, ik ga er voor kiezen om dat niet toe te laten.

“Don’t try to win over the haters, you are not a jackass whisperer”

Brené Brown, dr.

*alle namen zijn gefingeerd vanwege anonimiteit en vertrouwelijkheid