Gistermiddag, het zonnetje begint door te breken in Utrecht. Met m’n nichtje draal ik lekker door de straten van het centrum. Zij moet een riem hebben, ik een paar inspirerende boeken (want zondag gaat mijn verloofde belijdenis doen in de kerk en over een paar weekjes laten mijn zusjes zich dopen, YAY!). Natuurlijk heb ik er al een keer voor gezorgd dat we verkeerd liepen. Anneliek: “Lies, ik geloof dat we verkeerd gaan hoor…” Ik, vol zelfvertrouwen (why Lies, why? Waar is je zelfkennis gebleven?): “Nee hoor Liek, dit is goed.” *10 seconden later* “Oh nee… Oeps, je hebt gelijk. Maar we hebben alle tijd toch? Tranquilo[1].” Was ze het wel mee eens overigens, dit is ons chilldagje, geen haast nodig. Lopen we langs een aantal winkels, krijgen we ineens heel vluchtig en bijna op een soort agressieve manier een briefje in onze handen gedrukt. Een klein wit briefje. Ik nieuwsgierig. Maar binnen een seconde betrek ik. Ik word niet snel boos, echt niet. Maar nu was ik woedend. ‘Fonkelende woede’ las ik pas ergens, dat was echt de definitie van hoe ik me op dat moment voelde. Nu ik eraan terug denk, laait het weer helemaal op. Tranquilo Lies, tranquilo. Straatevangelisten, je komt ze vaker tegen. Nou ben ik overtuigd christen, dus ik vind dat altijd een beetje gekkig. Alsof een salesman bij me aandringt op een abonnement bij het AD (been there done that), terwijl ik al lang en breed dat abonnement heb. Het is zo’n duidelijke mismatch weet je wel. Pas zij een vriendin van mij dat ze christenen soms herkende aan hun ‘Jezus-ogen’. Ik vond dat cool klinken, maar dacht ook wait whutttt? Wat bedoel je dan? “Nou gewoon, dat zijn mensen met een liefdevolle blik. Van die christenen die écht Jezus volgen.” Ik herkende deze straatevangelist niet aan zijn Jezus-ogen, laat ik het zo verwoorden. Maar ik dacht: Lies, let it go, verscheur dat briefje en op naar de witte riem voor Anneliek.
Ik had het ook zeker laten gaan, tot ik die vervelende man wéér tegenkwam. Holy shit. Hij bevond zich op gevaarlijk terrein met zo’n meisje vol fonkelende woede bij hem in de buurt. En ik doe wat ik van de romcom ‘Wine country’ heb geleerd. Ik stap op de beste man zonder Jezus-ogen af (hopelijk had ik zelf wel Jezus-ogen, maar dan fonkelend), en vraag – met een toon waarvan je als luisteraar wéét dat er een shitload aan woorden op je te wachten staat: “can I offer you some feedback?” Want, kwam ik al snel achter, deze beste man was niet eens Nederlands. Hij deelde Nederlandse briefjes uit, maar hij sprak Engels. Whatever, ik kan ook goed Engels dus dat was geen probleem. Zijn reactie, met een beetje een angstige blik in zijn ogen: “Do I have a choice?” Dus ik, heel eerlijk: “Yes you do. If you don’t want my feedback, I’ll be on my way.” Dat verbaasde hem. En – tot mijn grote blijdschap (want ik MOEST die fonkelende woede echt even spuien – zegt de beste man: “Okay, yes. I want your feedback.” Dat heeft ‘ie geweten.
“Sir, I’m a Christian too. Your message is about another God than I believe in, ‘cause my God is a God of love.” Hij, met betweterige blik in zijn ogen: “Other people also gave me this feedback, but it’s wrong. In this time we don’t understand the consequences of our wrongdoings, everything is okay while it’s not. People need to know that there’s a God out there who sees them, and that on the day of judgement…” Fucking mansplaining, flikker op. Ik had gewoon zo duidelijk het gevoel dat ik de Bijbel beter begreep dan hij. Even voor de clue: ik heb de Bijbel meerdere keren gelezen (zelfs alle geslachtsregisters, zo ben ik erachter gekomen dat er ook iemand Milka heet. Zou de oprichter van Milka zijn inspiratie uit het Oude Testament hebben gehaald? Zou hilarisch zijn), meerdere jaren in gespreksgroepjes de Bijbel besproken en ik zit al 26 jaar in de kerk. M’n hele leven dus. En uit al die kennis wist ik een ding zeker. Deze man begrijpt het niet. Dit is Saulus, die hopelijk nog Paulus wordt. En ik dacht ook nog hele andere erge, veroordelende dingen die ik hier niet ga beschrijven.
Ik herpakte mezelf. Vréneli heeft me geleerd dat het bij sommige mansplainende mannen (dat wil zeggen: mannen die doen alsof ze expert zijn op het gebied waar jij expert bent), werkt als je er gewoon doorheen gaat praten. Duw het maar door z’n strot. Soms levert dat ineens een gelijkwaardig gesprek op. Oké, daar gaan we. “On the day of judgement Jesus will ask you: where were you when I was hungry? When I was thirsty? Why didn’t you give my clothes while I was naked? Why didn’t you visit me when I was in jail? ‘Cause that’s where Christianity is all about. It’s about love.” Helaas, dit wordt geen gelijkwaardig gesprek, de man praat alweer door me heen. Ik heb hier geen zin in. In plaats van netjes zeggen dat ik naar het toilet moet (wat nogal random is als je middenin een winkelstraat staat), ben ik gewoon recht voor z’n raap. Met een vleugje fonkelende woede. “Okay we’re different. Have a nice day, sir, bye.”
En m’n nichtje was geloof ik wel onder de indruk. Ik denk dat die me niet eerder boos heeft meegemaakt. Ik moest ook echt even bekomen. “Ik vind het gewoon zo klote dat deze man onze God verpest. Hij verpest het!! God is zo goed, zo vol liefde, en hij verpest het.” Nou, daar was ze het wel mee eens. En toen zei ik: “Liek, ik ga iets doen wat ik van 24/7 Ibiza heb geleerd. Ik ga bidden op straat. We lopen gewoon door, open ogen, maar ik moet echt even tegen God praten.” Dat was prima, gelukkig. “God, wilt U deze man vullen met Uw liefde, alstublieft? Ik ga heel eerlijk zijn, ik haat wat hij doet. Ik haat het. Ik weet zeker dat het verkeerd is en dat mensen U niet gaan leren kennen op deze manier. Dus sorry. Sorry dat hij het evangelie verpest. Maar wilt U zijn hart alstublieft aanraken? En wilt U mij helpen om wat minder boos op hem te zijn?”
Grappig, als ik eraan terug denk – herken ik mezelf niet in die fonkelende woede. Ik geloof dat de Heilige Geest in mij woont. Voor de niet-gelovigen die dit lezen: de Heilige Geest is een vorm van God, maar dan op aarde. In je ziel, als het ware. Zie het als je innerlijke adviseur – maar dan de wijste van de hele wereld – en hij geeft ook nog eens gratis advies. Mega chill, echt een aanrader. Ik kan het natuurlijk niet rationaliseren (wat maakt dat ik dit dus ook met veel voorzichtigheid zeg), maar ik had 100% het gevoel dat de Heilige Geest mij die fonkelende woede gaf. En ik hoop zo erg dat mijn woede-uitbarsting die man uiteindelijk een stukje verder helpt. Richting Jezus-ogen.
Wat stond er nou op dat kleine witte briefje? Hoor ik je denken. Nou, ik heb ‘m dus verscheurd, dus ik weet het niet meer precies. Maar het begon met iets als “Zorg er maar voor dat je God leert kennen, want als je zonder God blijft leven zal je op de dag van het oordeel naar de hel worden gestuurd.” Op dat soort momenten verwonder ik me over hoe verschillend perspectieven kunnen zijn. We geloven in dezelfde God, in dezelfde Jezus, en we uiten het totaal verschillend.
[1] Note: ik leer wat Spaanse woordjes en dit is m’n nieuwe favoriet. Ik heb nu een paar maanden geen werk, dus dan kán je dit woord ook gewoon zonder schroom gebruiken.
FEM | Platform for genderequality 