FEM staat voor female equals male; vrouw en man zijn gelijkwaardig aan elkaar. Daarbij verwijst FEM naar feminisme, een visie waarin o.a. gestreden wordt voor gendergelijk(waardig)heid. Omdat ik merk dat feminisme vaak felle (tegen)reacties oproept, maak ik er FEM van. Dat klinkt wat liever, toch?

Met FEM wil ik mensen bewuster maken van de genderongelijkheid die heerst. Op de werkvloer, in de thuissituatie en eigenlijk gewoon verweven door het hele leven. Voordat ik stage liep bij SheConsult – nu ruim een jaar geleden (in 2018) – vond ik feminisme eerlijk gezegd een beetje overdreven. Hallo, we mogen als vrouw (in Nederland) stemmen, studeren én werken, wat wil een mens nog meer? Hebben we geen andere dingen om ons druk over te maken? Zoals wereldhonger en oorlogen enzo?

Ja, dat argument hoor ik vaak. Waarin doorklinkt: ‘stel je niet zo aan, vrouw.’ En, aangezien genderongelijkheid evengoed mannen treft, klinkt ook zachtjes op de achtergrond: ‘en man, jij moet al helemaal niet moeilijk doen.’ Ik denk dat ik inmiddels begrijp waar dat vandaan komt, omdat ik het zelf ook wel eens dacht.

Het komt omdat die genderongelijkheid voornamelijk onbewust is, door bijvoorbeeld stereotypering en de invloed van rolmodellen op ons leven. En oh, wat willen we als mensen graag geloven dat wij 100% zelf onze eigen keuzes maken. Maar nee, ik zal als psycholoog dat ballonnetje even doorprikken bij je. Elk mens is een sociaal wezen en zoekt contact met de mensen om zich heen (en nou niet moeilijk gaan doen dat er ook eenzame monniken bestaan, die laat ik voor het gemak even achterwege). Elk mens verlangt naar (emotionele) verbondenheid, en daar is kwetsbaarheid voor nodig (voor meer over kwetsbaarheid, zie de TED talk van Brené Brown of haar documentaire “The Call to Courage” op Netflix. Love her.) Die kwetsbaarheid betekent dat je anderen invloed laat hebben op jouw leven, dat is heel gezond! Brené zou zeggen “we’re hard-wired to do that!”

Voor mij gold dat ik – totdat ik Vréneli Stadelmaier bij SheConsult leerde kennen – geen vrouwelijke rolmodellen om me heen had die fulltime werkten. Rolmodellen van dichtbij zijn mijn moeder en mijn tante. Mama is doktersassistente geweest, maar koos er toen ik klein was voor om volledig thuis te zijn (wat zeker werd gewaardeerd overigens). Nu werkt ze bij de leukste taartenwinkel van de wereld, De Keuken van Tante Cake. En tante Maaike vind ik de meest zelfstandige en lieve vrouw in mijn familie, die een ster is in zichzelf blijvend ontwikkelen. Beide belangrijke vrouwen waar ik van leer en waar ik een beetje meer op wil gaan lijken. Maar waarom werken ze niet fulltime? Of beter: waarom wil ík eigenlijk niet fulltime werken?

In eerste instantie dacht ik dat ik dat gewoon relaxed vond. In mijn Master Arbeids- en Organisatiepsychologie aan de Universiteit van Amsterdam merkte ik dat ik mega enthousiast werd van onder andere adviesrapporten schrijven. Om vanuit een combinatie van wetenschap en contact met een werkend team goede, praktisch toegepaste adviezen te geven zodat het team gemotiveerder werd, klantgerichter ging werken, noem het maar. In mijn studerende leven werd ik naast jongens en sprookjes ook verliefd op iets anders: de wetenschap. Klinkt gek misschien, maar ik word zo blij van mensen die wijze dingen zeggen en dat ook nog eens kunnen onderbouwen met gedegen onderzoek. Daar gaat mijn hart van zingen!

Klein uitstapje, maar dat is ook een van de redenen dat ik geloof en de Bijbel serieus neem. De Bijbel kun je beter wetenschappelijk onderbouwen dan je in eerste instantie zou denken. Zoek in de wetenschappelijke psychologische artikelen maar op altruïsme, en je snapt waarom de Bijbel ons adviseert om ons meer te richten op geven in plaats van nemen. Lees wat artikelen door over dienend leiderschap en hoe dat teams motiveert, en lees dan de evangeliën door om te ontdekken hoe geweldig dienend Jezus te werk gaat als rabbi. Laat je meeslepen door de prachtige tekst uit Filippenzen 4, en zoek dan eens naar artikelen over de correlatie tussen dankbaarheid en de ervaring van geluk. Door Psychologie te studeren, heeft mijn geloof zich alleen maar verder verdiept. Maar goed, dat is verder niet per se de reden voor FEM.

Laten we gewoon lekker erkennen dat we in hokjes vakjes denken. Dat hebben onze hersenen bedacht om sneller en efficiënter te functioneren. Dat is niet erg, zolang we dat maar erkennen en er bewust mee om (proberen) te gaan. Voor mij betekende dat – in het heel klein – dat ik in mijn eerste baan begon met 5 dagen werken. En ik wil jou, man, vrouw en alles daar tussenin, stimuleren om dus wat bewuster te zijn van jouw hokjes vakjes (mijn brein: “hokjes vakjes, we stoppen iedereen in hokjes vakjes, als ze anders zijn dan wij..”, gotta love mijn christelijke Elly & Rikkert opvoeding, mijn roomies kampen hier nog dagelijks mee). Om bewuster te zijn van de genderongelijkheid die er heerst. Niet om zielig in een hoekje te gaan huilen dat de wereld zo oneerlijk is – maar juist om te kijken wat je er zélf aan kan doen. Voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen. Want het is best leuk als man en vrouw wat gelijkwaardiger behandeld gaan worden hier in Nederland.